Na ontvangst van het ingevulde intakeformulier ontmoet ik mijn client K (niet haar echte voorletter ter anonimiteit) voor de eerste keer in mijn praktijk. Het intakeformulier dat ik hanteer is zeer uitvoerig, waaronder ik ook ziektes uitvraag. Ze blijkt een dermoïd cyste gehad te hebben. Bij mij gaan meteen bellen rinkelen; zat er materiaal van een mogelijke tweelinghelft in? Al verder lezend herken ik veel kenmerken van een alleengeboren tweeling. Ze vertelt dat ze veel innerlijke onrust ervaart, een continu gespannen lijf heeft, heel veel dingen tegelijk willen doen, altijd het gevoel heeft dat ze verlaten en in de steek gelaten is.
Ik voel dat ik dit verder mag uitvragen. Ze deelt dat er inderdaad nagelstukjes en plukjes haar in die dermoïd cyste van een tweelinghelft zat. Als ik haar psycho-educatie geef over alleengeboren tweelingen, stromen de tranen over haar wangen van herkenning. Na jaren van allerlei vormen van therapie had nog nooit iemand dit zo aangekaart. Alles valt op zijn plek en er daalt een enorme rust over haar heen. Eindelijk, eindelijk heeft ze het antwoord op waar toch al die gevoelens vandaan komen.
Al zeer jong, in de baarmoeder heeft K zich verlaten en in de steek gelaten gevoeld. Zonder dat ze zich hiervan bewust was. In haar verdere leven wordt dit patroon regelmatig herhaald. Haar ouders die haar afwezen, een partner enz. Soms zet een dergelijke jonge ervaring een onbewuste negatieve intentie, zoals; ik word toch wel weer verlaten. Met alle gevolgen en gevoelens van dien. Maar nu duidelijk is waar deze overtuiging vandaan komt kan K deze herschrijven. Het feit dat dit nu in haar bewustzijn is gekomen en haar gevoelens helemaal de ruimte heeft gegeven, kan deze imprint smelten en transformeren.
De Impact van Jouw Geboorte Imprint
Steeds meer wordt ingezien dat de periode van (pre)conceptie, zwangerschap en geboorte van wezenlijk belang is in hoe wij ons leven leven. Hier kunnen al traumatische of pijnlijke ervaringen opgedaan worden, waardoor we later in onze kindertijd overlevingsstrategieën creëren om de pijn niet te hoeven voelen. En dat is slim, omdat die pijn voor ons als kind gewoonweg te groot was.
Wat er vaak gebeurt is dat we deze overlevingsmechanismes in onze volwassen leven (onbewust) nog steeds inzetten. Dit zit ons volledig in de weg om ons leven voluit te leven, het maakt dat we niet leven vanuit wie we in werkelijkheid zijn. Het lukt ons maar niet om tot ons volle potentieel te komen.
Wat ik zie in mijn praktijk is dat we bepaalde levenspatronen net zo lang tegenkomen in ons leven totdat we de angel van dit patroon weten te ontmaskeren. Als dit ten volle in ons bewustzijn mag komen kunnen we de dit doorleven en ontstaat er ruimte voor nieuwe patronen. Een nieuwe imprint die aansluit bij wie we in werkelijkheid zijn.